Systeemverstrikking is een uitdrukking van de kunstenaar Marjorieke Glaudemans en zegt precies wat het is: wij zijn veelal verstrikt geraakt in de systemen die we ontwierpen vanuit de behoefte het werk goed te doen. Een goed voorbeeld van zo’n verstrikkend systeem is de manier waarop wij kwaliteit bewaken. Wat ooit begon als een waardevolle poging om met elkaar uit te vinden wat goede zorg (onderwijs, enzovoorts) is, is uitgelopen op een systeem met prestatie-indicatoren die afgevinkt moeten worden. Kwaliteit wordt daarmee makkelijk een papieren werkelijkheid in plaats van de alledaagse

3.0 is een term uit de internetwereld, die correspondeert met een wezenlijk aspect van kunst en daarmee een onverwachte verbinding maakt tussen een technische en een esthetische blik op onze wereld. 3.0 is het nog onontgonnen vervolg op de bekende 1.0- en 2.0-technieken, die zich allebei bezighouden met doelbewuste productieprocessen. In 1.0 staat het maken van het medium centraal waarop aanbieders producten kunnen verkopen aan hun gebruikers (internet als een virtuele reclamefolder). De 2.0-aanpak is gericht op het betrekken van gebruikers bij het ontwerp of de verkoop van nieuwe producten

Ambacht is een begrip en praktijk waarvoor in organisaties sinds kort weer veel aandacht is. Het is een term uit de vroegere gildes en hoort thuis in het denken over werk als een vak waarin iets wordt gemaakt. En dat is een ervaring is die we in onze tijd van vergaande automatisering, standaardisering en protocollisering van werk nogal eens kwijt zijn. Mijn bronnen voor herwaardering van werk als ambacht zijn ondermeer De Ambachtsman. De mens als maker van Richard Sennet (Meulenhoff, 2008), de recent onstane makersbeweging (http://beroepseer.nl/nl/groepsblog/algemeen/item/1199-de-makersbeweging-plezier-in-zelf-dingen-bedenken-en-maken/1199-de-makersbeweging-plezier-in-zelf-dingen-bedenken-en-maken) en het discours

Dialoog is een onderzoeksvorm waarin mensen bij elkaar op zoek gaan naar gedeelde waarden, om daarmee tot een nieuw handelingsperspectief te komen. Een dialoog is het tegenovergestelde van een debat, dat primair is gericht op het overtuigen van de ander. In mijn praktijk werk ik ondermeer met vormen van de contemplatieve of stille dialoog, het socratische gesprek en de generatiedialoog. Zie bijv.: http://mensindialoog-dagelijksedialogen.blogspot.nl/2014/03/contemplatieve-dialoog.html

Zelforganisatie wordt vaak opgevat als het ‘loskomen van het centrale gezag’ en wordt geassocieerd met ‘vrijheid om je eigen gang te gaan’. Maar volgens mij gaat het vooral over het opnieuw willen verbinden of actief opzoeken van elkaar, als medewerkers met verschillende kennis en kunde samen vorm willen geven aan ‘wat nodig is’.

Ontbureaucratisering of ontregeling is zoeken naar wat minimaal geregeld moet zijn om het werk te kunnen doen dat nodig is. Mijn uitgangspunt hierbij is niet tegen de regels, maar tussen de regels. We hebben regels nodig, denk maar aan Max Webers idee van de bureaucratie als een zakelijke, efficiënte en eerlijke manier van bestuur. Maar net als in de poëzie (ont)staat betekenis vaak niet in de regels zelf: ‘Lees maar, er staat niet wat er staat.’(Martinus Nijhof) In de praktijk van organisaties blijkt ontbureaucratisering vaak te slagen als medewerkers op